Koskoca birinci yarıda Galatasaray’ın girdiği ve kaçırdığı gol pozisyonlarına bakın. Sanki Charlie Chaplin’in komedi filmlerindeki gibi birşey... Aksine Ankaragücü de ilk yarıda sanki Galatasaray’a nazire yaparcasına ne bir gol pozisyonuna girebildi ne de kendi aralarında iki pas yapabildi. Hal böyle olunca da dediğim gibi oyun, futbolun dışında herşeye benzedi.
İnsan şaşırıyor... Bir takımda bazı futbolcular gününde olmayabilirler ama bir takımın bütün futbolcuları kötü durumda olamaz. Galatasaray takımında öncelikle fizik gücü açısından inanılmaz bir düşüş var. Artı, futbolcuların bu fizik gücü eksikliğinden dolayı teknik kapasiteleri de geçerliliğini ve yeterliliğini yitirmiş. Hakan Şükür’ün, Necati’nin kaçırdığı golleri amatör takımdaki bir futbolcu bile kaçırmaz. Allah’tan kim akıl edip de transfer ettiyse savunmada Song ve Tomas ikilisi var. Onlar da olmasa, bu takım şampiyonluk için değil, ligin alt sıraları için mücadele ederdi.
Kaleci Mondragon takımın en iyilerindendi. Hakan Ünsal’ın yerinde oynayan Orhan Ak, gücü ve iyi niyetiyle o bölgede oynayabileceğinin sinyallerini verdi. Sağ kanatta Cihan, takımın en kusursuzuydu. Orta sahada Conceiçao ve Volkan’nın varlığı ile yokluğu belli değildi. Hücumda Necati’yi tanımak mümkün değildi. Teknik direktör Hagi bu kadar formsuz ve ne yaptığını bilmez futbolculara 90 dakika nasıl tahammül etti, anlamıyorum. Yine de böylesine kötü bir oyundan sonra kazanılmış bir maç için şükretmek gerekir.
Çoşkun Özarı / Fanatik
